Het muizenhuis en de muisjes van Maria

Toen leerde ik iemand kennen via marktplaats, ja ja waar die al niet goed voor is he? hihihi... Ene Maria, Maria geeft les op een school aan kindjes met het syndroom van Down.
Hoe bijzonder ze is, bleek al snel uit de mailtjes die ik kreeg en de plannen die ze heeft.
Gelijk daarop vroeg ik, mag ik dan foto's van je, want ook dat wil ik graag met de bloggers (zo heet dat toch? ) delen!
En dat mocht... Jippieeeeeeeeeee!

Dus jullie zien allemaal dat al onze muisjes toch hele goede huizen krijgen, en dat de mensen wel heel goed voor ze zijn he? Ja daar zijn we nou echt trots op!!!! Dat onze muisjes zoveel blijdschap geeft, zoals knutseloma schreef wie had dat gedacht? wij niet maar des te leuker is het en hoe meer gemotiveerder we raken want wie wordt er nou niet blij van de muisjes?

Primrose van Brambly Hedge

En toen........ was mijn moeder jarig en die wilde heel graag een muis....dus wij weer in de pen geklommen en zie hier... de muis voor mijn moeder... Primrose van Brambly Hedge....

Mijn moeder was daar heel erg blij mee! Wel een stuk groter dan de muisjes die ik normaal maak zeg? Gaat een stuk sneller lol

De leuke mailtjes die ik krijg van knutseloma.

Knutseloma heeft een paar muisjes van ons die bij haar wonen, maar zij kan wel zo leuk schrijven, en dat vind ik eigenlijk te leuk om niet te delen.
Hier komt dan een reactie van de aankomst van een stoere muis met 3 baby's en als kadootje een eendje...echter wel de vraag om niet de echte nament te gebruiken en dus... komen ze ....

Enigszins gestrest en oververmoeid kwam 'stoere vent’ uit de envelop. Of we ons konden voorstellen hoe dat was?! Een dag en een nacht door te brengen met een stel huilende muizebaby’s – in drievoud nog wel!! En daartussendoor het gesnater van een eend die niet wist hoe ze het had zo zonder vijver en enig kroos ter versterking van de inwendige eend!

Het huilen stond meneer dan ook nader dan het lachen. Echter: in relaxhouding gezet, een kwaliteitskrant in de poten en, klap op de vuurpijl...een heuse Bokma borrel op een tafeltje naast zich, knapte hij al snel weer op. En begon praatjes te krijgen. Hoe het nu zat met dat boekenwinkeltje dat hem beloofd was en die nieuwe naam ‘Meneer Pen’, die leek hem namelijk wel wat. Voelde als een lichte promotie en als een manier om wat rustiger aan te doen met dat macho gedrag van hem...dat was hij eigenlijk al een poosje een beetje zat. Maar ja, als iedereen van je VERWACHT dat je je uitslooft...

Goed, op de boekenKASTEN moet hij nog even wachten, de BOEKEN werden al ijverig aangesleept door zijn nieuwe vriendinnetje, de vierjarige kleinkind...Het gaat hem dus intussen UITSTEKEND! Als reactie trakteerde hij zowaar Sam en Julia en hun intussen gevormde ‘creche aan huis’ op een etentje in het pannenkoekenhuis. Was zeer geslaagd te noemen; al hield meneer nog wat afstand van de niet immer welriekende drieling. Met de eend is het intussen ‘Bokma en ei’! kleinkind heeft besloten dat eend het persoonlijke huisdier van Meneer Pen mag worden. Mevrouw Helderder zal een oogje in het zeil houden en zorgen voor een goed schoon te houden kist met hooi. Sam en Julia nemen het op zich eend dagelijks even naar de vijver te begeleiden. ..Kortom: de woongemeenschap begint vorm te krijgen.

 

Wat een schatjes!!! En heel erg bedankt voor dat ‘extraatje’! Dat is ongelooflijk schattig zeg! Hoe maak je zoiets in vredesnaam!?

kleinkind kon gewoon niet meer ophouden met spelen! ( en haar oma....tja, die is haast nog erger!)

Het werkt verslavend!

Bedankt!

 

Hoe leuk is dat? zo'n reactie... Maar het gaat nog verder....

 

En hoe het hier gaat?

De drie mini-muizen ontwikkelen zich zoals het hoort: het worden steeds duidelijker individuen met ieder zo zijn/ haar eigen-aardigheden. Soms pakt dat wat ONaardig uit, maar ook dat hoort erbij.

Kleindochter heeft de oplossing bedacht voor de toch wat al te vaak voorkomende ‘’ botsingen’ in het gemeenschappelijke mandje: Ieder heeft nu een éigen wiegje. Met verschillend gekleurde dekbedjes, door de zesjarige hoogstpersoonlijk met een plukje schapenwol gevuld en dichtgenaaid. Ziet er alleraardigst uit en, zie daar, nu kun je nog beter het verschil zien. Het knulletje is bezig een kleine Dick Trom te worden: eten en slapen is al wat hij doet! Mertine is verschrikkelijk nieuwsgierig dus moeten we haar regelmatig redden van een gewisse dood als ze weer eens iets pietepeuterigs in haar mond wil stoppen of probeert over de rand van haar wiegje hangend tussen haar beentjes door te kijken...En Truus? Dat is ons filosoofje. Die ligt rustig in haar bedje en kijkt en kijkt...naar de wind die een gordijntje doet opbollen, naar het vrolijk wiebelende staartpuntje van haar zus, als die haar kapriolen uithaalt of naar de plekjes licht die over haar wiegehangertje heen spelen.

Kortom: het komt wel goed met die drie! Maar druk hebben we het er wel mee.

 

Geweldig toch? hoe leuk is dit geschreven?

Maar ja, die muizen van jou, die zijn aardig brutaal! Die VERWACHTEN gewoon dat ik over ze schrijf. Nu ook weer. Meneer Pen. Of ik je al verteld heb dat eend haar tweede  zwemteen van links aan haar rechter pootje heeft verbrand? Ik geloof het niet he? Kwam doordat ze zo ongeduldig was en op de tafel op Sam’s bordje sprong,net toen Julia daar een pannenkoek op liet glijden. Het gekwiek dat daarop volgde sneed meneer Pen door hart en snorharen...Als een muis zonder staart pakte hij het eerste het beste wat hem in de poten kwam en vulde het met water: zijn hoed. Voor het pootje van eend. Doordacht was het niet, maar...oh wonder: het werkte fantastisch. Eend vergat pijn en pannenkoek en patste vrolijk snaterend met beide poten door de zich steeds verder uitbreidende plas...

 

Meneer Pen las net even wat ik heb geschreven aan jou. Hij vond het ‘enigszins in orde’. Het gedeelte waarin hij ‘bliksemsnel wist wat te doen’ had best wat meer uit de verf kunnen komen vindt hij.

Nou, ik vind dat hij...z’n boekenkast in mag klimmen. Ik ga het echt niet herschrijven!

 

 

Zo kreeg ik er nog een, toen er meer muisjes daarheen gingen om te wonen, was ik zo stom om een staartje vergeten te maken bij een van de muisjes en daarop kreeg ik de volgende reactie... lol Hilarisch gewoon ondanks dat ik het vreselijk vond dat ik dat was vergeten en me nog schuldiger ging voelen toen ik deze mail kreeg maar stiekem er ook heel erg om moest lachen lol

 

Daar staan ze dan. Netjes naast elkaar.

Mevrouw Helderder nam het woord. Of er hier een plek was waar zij zich even af kon schminken. ( Haar tasje hield zij daarbij zo demonstratief aan haar arm naar voren dat ik aanneem dat daarin alles zit wat zij daartoe nodig kan hebben)

En of ik haar werkkleding nog niet klaar had liggen. Viel haar nogal tegen. Want die kamer van Meneer Pen...!! Niet om aan te zien, volgens haar. Moest nodig een dweil doorheen. Zeker met... ze had het toch goed gezien?!...een EEND als huisdier! “Daar moeten we het samen nog maar eens over hebben!” Haar blik mijn richting uit beloofde niet veel goeds...Enfin, ik ben voorbereid!

Aagje, aan haar hand, een beetje achter haar rug weggedoken, zei ...helemaal niets! Maar haar oogjes verraadden haar; daar stond angst in te lezen!  Waarom in vredesnaam?! Had Sandra haar dan niet verteld dat het ‘wel goed zat’ daar in Harderwijk? Of was er mogelijk iets anders aan de hand? Iets waar ik geen weet van had?

Ik keek naar Pluk. Wist hij wat er speelde; zijn kraaloogjes keken mij zo indringend aan? Hij was aan het wikken en wegen: wel of niet dat  nieuwe mens waar hij in de toekomst wel veel mee te maken zou krijgen, in vertrouwen nemen? Wat hij zag stelde hem blijkbaar, in elk geval voor dit moment, gerust. Maar wat hij zei verraste mij totaal: of ik de lengte van zijn staart even op wilde meten. He? Waarom dat?

“Gewoon DOEN!” zei hij. Vooruit dan maar, bij nieuwe relaties komt het er vaak op aan VERTROUWEN te schenken en dat kan ook door gewoon te DOEN zonder veel te vragen.

“Je staart is precies 9 cm lang”, vertelde ik hem. “Oh”. Ik zag hem denken en rekenen...”Dan denk ik dat het kan”, was zijn conclusie.

“Wat kan?”vroeg ik, want intussen was ik heel benieuwd naar wat hier nu eigenlijk speelde.

“Ik denk dat ik als muis in staat ben muiswaardig verder te leven met een staart van 4 en een halve cm lang. Deel hem dus maar door midden.” Wat bezielde dit ventje? Want dat het menens was kon ik zo aan zijn snuit aanvoelen.

En toen...toen stapte Aagje ineens naar voren. Ze trok me aan mijn mouw. Ja, met trillende snorhaartjes, dat wel, maar het was duidelijk dat ZIJ het WEL begreep, wat Pluk bedoelde.

“ Kijk”, zei ze, “kijk goed”. Weliswaar heel zachtjes, maar ik kon haar verstaan. En dus KEEK ik. Naar Aagje die zich omdraaide, mij haar rug toekeerde...”Ach, nee toch!” Ik had het meteen gezien. En dus draaide ze zich meteen weer om. Want makkelijk is het natuurlijk niet, je zo bloot te geven aan een mens dat je amper kent!

“Dus toen hebben jullie, tijdens de reis in die dikke envelop...bedacht....dat Pluks staart...misschien...?” Ik was ontroerd. Ik had al wel gehoord dat Pluk overal bekend staat als een zeer sociaal mannetje, maar dit...je eigen staart... voor een deel...laten amputeren om zo je vriendinnetje toch in elk geval een HALF stukje wezenlijke muizenidentiteit te gunnen...! GEWELDIG! Ik moest er even van in mijn ogen wrijven...maar goed, dat zouden ze toch nog wel merken, dat ik geen ‘koude kikker’ ben.

Ik heb toen MIJN plan ontvouwd: een mailtje naar hun schepster met het verzoek om ...in een klein envelopje?...het ontbrekende- wezenlijke!- deel alsnog op te sturen.

Zag ik daar toch wat opluchting in de oogjes van Pluk? MAG van mij! En nu hopen we SAMEN op de uitvoerbaarheid van MIJN plan!

Of ik dat staartje dan wel aan zou kunnen en willen naaien? Ook die vraag kwam van Pluk. Ja, dat kon ik. Pluk en Aagje wisselden een blik. En...begonnen toen pas echt te LEVEN: of ik al over hun kleertjes had nagedacht, of er al een plekje was waar Pluks kraanwagen kon staan ( oh, help, die moet ik eerst nog maar eens MAKEN!), of Dollie de Duif al in de buurt was gesignaleerd...of ze kennis mochten maken met Sam en Julia en...daar lichtten hun oogjes HELEMAAL van op: of ze HEEL gauw bij meneer Pen op bezoek mochten, die zou wel naar hen uitkijken!

OEI, ik krijg het nog druk!

 

Lieve Sandra,

Wat maak je me NOU!? Een muis zonder staart!!!!

Wat denk je van mijn plan: een klein envelopje...! We willen toch samen voorkomen dat Pluk ECHT onder het mes moet?!

 

En dat hebben we natuurlijk gedaan, met gelijk kadootjes erbij om het verdriet en de schrik te verzachtten.

 

Ik vind deze mailtjes zo leuk geschreven dat ik toestemming vroeg aan knutseloma om het te plaatsen op het blog dit is toch te leuk om niet "openbaar"te maken toch?